شعر حدیث عشق تو دیوانه کرده عالم را_ امام حسین (ع)_مصیبت

حدیث عشق تو دیوانه کرده عالم را

به خون نشانده دل دودمان آدم را

غم تو موهبت کبریاست در دل من

نمی دهم به سرور بهشت این غم را

غبار ماتم تو آبرو بمن بخشید

به عالمی ندهم این غبار ماتم را

زمان به یاد عزایت محرم است حسین

اگر چه شور دگر داده ای محرّم را

اگر بناست دمی بی تو بگذرد عمرم

هزار بار بمیرم نبینم آن دم را

گدای دولت عشقم که فرق بسیار است

گدای دولت عشق و گدای درهم را

به نیم قطرۀ اشک محبّتت ندهم

اگر دهند به دستم تمام عالم را

محبّت تو بود رشتۀ نجات مرا

رها نمی کنم این ریسمان محکم را

به عاشقان تو نازم که بهر جانبازی

گزیده اند همیشه خط مقدم را

گناهکارم و یک عمر چشم گریانم

به زخم های تو تقدیم کرده مرهم را

به یمن گریه برای تو روز محشر هم

خموش می کنم از اشک خود جهنم را

سخن زسوز دلت با که می توان گفتن

که سوختی دل بیگانه را و محرم را

نشست تخت سلیمان به خون چو یاد آورد

حدیث قتلگه و ساربان و خاتم را

سپهر از چه نشد پاره پاره آن ساعت

که نقش خاک زمین دید عرش اعظم را

روا نبود که امت به سر بریدن تو

دهند اجر رسالت رسول خاتم را

بنات فاطمه را بانگ العطش بر چرخ

به جای آب بجوشد زسینه خون یم را

لب از ثنات نگیرد دمی، اگر ببرند

هزار مرتیه دست و زبان (میثم) را

دانلود متن شعر